Je zult in deze coronatijden een chronische ziekte hebben. Je behoort tot de hoog-risicogroep. Dat is een stempel waar je niet op zat te wachten, net zo goed als je ook al niet op die chronische ziekte zat te wachten.

Emoties

Wat maakt het allemaal bij je los? Angst zal er beslist bij zijn. Wat als het virus mij vangt? Frustratie, kan ik mij voorstellen. ‘Shit, heb ik dat weer; het zal weer eens niet.’ Boosheid, net als die frustratie, maar dan erger. Onmacht komt voorbij. Je ziet het virus niet aankomen, je kunt het niet wegsturen. Alleen maar allerlei praktische maatregelen volhouden en heel hard hopen. Berusting misschien, na een tijdje, als in ‘duck & cover’. Houd je gedeisd tot het weer over is.

Irritatie

Iets anders dat ik me kan voorstellen is irritatie. Irritatie over berichtgeving die niet steeds helder is. Over mensen die zich niet houden aan regels en zo anderen in gevaar brengen. Over hamsteren in winkels waardoor iets dat je nodig hebt er niet meer is. En misschien ook wel af en toe irritatie om die lieve persoon of personen die om je heen staan en die bezorgd om je zijn. Zo bezorgd dat ze je wel in een glazen kooitje willen stoppen, zoals Marije, mijn lieve blog-goeroe, het noemt. Je weet dat dat voortkomt uit zorg en liefde en ook uit angst. Je weet dat ze rationeel gelijk hebben om alle voorzorgsmaatregelen te nemen en jou zo min mogelijk risico te laten lopen. En tegelijkertijd ben je er af en toe zo klaar mee; zou je zo graag zelf even die boodschap doen of met een kind naar buiten. Je weet dat ze gelijk hebben, maar af en toe wil je gewoon dat dat niet zo is. Misschien brengt het soms zelfs even cynisme naar boven, als in ‘als het zo moet…’

Samenleven op de vierkante meter

En dan hebben het nog niet eens over alle emoties die bij die lieve gezinsleden opkomen. Al die emoties vliegen de hele dag heen en weer in dat ene huis waar iedereen zich noodgedwongen heeft verzameld. De eerste dagen heeft het nog iets spannends. Uitgelaten kinderen om de ‘vrije’ dagen, nieuwsgierigheid naar wat er gaat komen, opwinding over de hele dag door berichten kijken en luisteren. Dat ebt weg. Voorlopig is dit het ‘nieuwe normaal’ en dus zoeken we naar nieuwe routine. Dat is belangrijk voor iedereen, chronisch ziek of niet. En vooral ook belangrijk voor plekken waar mensen samen leven. Dat al die emoties wat bedaren en we manieren vinden om in dat ene huis met z’n allen samen te leven. De keukentafel, de laptop, de tv, de lekkerste stoel te delen. Hoe goed de basis ook is, het duurt even voordat dit is gesetteld. Tot die tijd is er bezorgdheid, irritatie, cynisme, frustratie, angst en ook nieuwsgierigheid, creativiteit, saamhorigheid, liefde, behulpzaamheid en humor.

Samen op de glazen kooitjes passen

Laten we met z’n allen goed passen op al die mensen in glazen kooitjes. Hoe beter we ons houden aan alle maatregelen, des te eerder kunnen de bewoners van die kooitjes er weer uit. Sterkte tot die tijd, allemaal!

 

Wordt het je erg benauwd in je glazen kooitje of heb je continu stress hoe je die ander in dat kooitje gezond houdt? Als je je rustiger wilt voelen en je wilt verkennen of medische coaching je daarbij kan helpen, mail dan naar suzan@wise-elephant-coaching.nl.