Over mij

Over mij

Mijn verhaal

Ik heb een zorghart. 35 jaar in de gezondheidszorg, nooit een dag aan het bed, maar heel hard gewerkt op de achtergrond voor de mensen die wel iedere dag aan het bed staan. Omdat het draait om het belangrijkste wat er is: ieders gezondheid. Al jong wist ik dat ik daaraan wilde bijdragen met alles wat ik te bieden had. Sommige dingen weet je gewoon.

Als ik in mijn ziekenhuis dan weer een pas-bevallen vrouw met haar kindje in de Maxi-Cosi op schoot naar buiten zag rijden, werd ik zo blij. En ook als ik een doodzieke patiënt voor de zoveelste chemokuur zag binnenkomen, ging mijn hart open en wist ik weer: voor hen zet ik me in.

In al die jaren ontmoette ik zoveel geweldige collega’s, ook allemaal met een zorghart. Mensen die niet rustig kunnen afwachten of een ander iets oplost, maar altijd direct hun handen uit de mouwen steken. Praktische mensen met praktische oplossingen. Mensen die leven vanuit het principe: de patiënt gaat altijd voor. Als ik in een gang weer eens opzij stapte om een verpleegkundige te laten passeren die keihard rennend op weg was naar een reanimatie, schoot ook mijn adrenaline omhoog. En dan wist: ook voor die collega’s wil ik het allerbeste.

En juist bij hen zag ik het zo vaak mis gaan

Want niet alleen de patiënt gaat bij hen altijd voor. Iedereen die hulp nodig heeft, gaat altijd voor. Die collega die ook een goede vriendin was, dat was er zo een. Haar hele ziel en zaligheid legde ze in haar werk. Als ze naar huis ging, nam ze nog even wat boodschappen voor de buurvrouw mee. Een keer of 3 keer per week bij haar vader langs met een maaltijd, want hij vond haar eten zo lekker. En als we een koffie-afspraak maakten, moest ze die regelmatig verzetten omdat ze plotseling met een andere vriendin mee naar een doktersafspraak moest. Geweldig natuurlijk, maar ik was bang, want ik zag haar steeds meer moe worden. Steeds minder lachen en een steeds korter lontje. Als ik haar dat voorhield, dan wist ze precies te vertellen dat ze alles onder controle had en het binnenkort beter zou gaan. En ik voelde me schuldig omdat ik niet tot haar doordrong.  Soms wilde ik haar wel door elkaar schudden en roepen: hou op! Je maakt jezelf kapot. De wereld hoeft niet op jouw schouders. Laat iemand anders het maar doen. Maar dat zou niet geholpen hebben. Ze ging gewoon altijd door. Totdat ze wel omviel. Ziek werd en nooit meer helemaal de oude. Vreselijk vond ik het om dat te zien. Het pijnlijkste vond ik dat ik haar eigenlijk niet kon helpen, want ja, ook ik wil iedereen helpen.

Toen ik 10 jaar geleden begon met een coachopleiding ging ik begrijpen waarom wat ik deed niet hielp. Dat een coachaanpak veel meer effect heeft dan een ander vertellen wat ze moet doen. Toen ik medische coaching ontdekte, wist ik dat daar alles in samenkwam wat ik te doen had.

Dus ik stopte met mijn werk in het ziekenhuis, werd zelfstandig medisch coach en trainer. Nu mag ik die mensen helpen op een manier die wel werkt en daar word ik zo blij van. Zo krijgen hun zorghart en het mijne echt de ruimte.

Wie ben ik

Mijn vrienden zeggen dat ik trouw ben, een doorzetter en dat ik anderen altijd in hun waarde laat. Dat ik betrokken ben zonder bemoeizuchtig te zijn.

Mijn klanten zeggen dat ik nuchter ben, positief, dat ze het heel prettig vinden om bij mij te zijn omdat het veilig is en ook regelmatig verrassend; dat ik het licht kan maken.

Mijn schoonmoeder vraagt al 33 jaar of ik niet vreselijk moe word van al die ballen in de lucht houden, maar dat is niet moeilijk als je zoveel energie hebt als ik. Daarentegen ben ik als coach de rust zelf. Om blij en gelukkig te zijn moet ik regelmatig allebei die kanten van mij de ruimte geven.



Wat is mijn visie?

Iedereen zegt dat je gewoon moet accepteren dat dit je situatie is. Maar daar is niks gewoons aan. Alsof je op een dag wakker wordt en de knop omzet. Afscheid nemen van wat je altijd deed en mogelijkheden zien in je nieuwe situatie, die je niet zelf hebt gekozen, is hartstikke moeilijk. Juist als jij altijd degene was die voor anderen zorgde. Juist als je het afschuwelijk vind om nu steeds maar met jezelf bezig te zijn.

‘Eerst voor jezelf zorgen, dan pas kun je er weer voor anderen zijn.’ Rationeel weet je best dat het klopt, maar je gevoel schreeuwt: ‘dat wil ik niet!’.

Ik begrijp dat, want ik voel het ook. Die behoefte om voor anderen te zorgen zit zo diep en hoort zo bij jou, die kun je niet zomaar opzij zetten. En dat hoeft ook niet. Jouw zorghart is en blijft jouw basis. Dus daar beginnen we. Vandaaruit gaan we uitzoeken hoe jij er weer voor anderen kunt zijn.

Dat is niet een keuze uit een lijstje met standaardoplossingen. Mijn ervaring is dat als we tijd nemen om het echt uit te zoeken, jij precies weet wat je zelf nodig hebt. Ik heb de vragen, jij hebt de antwoorden. En als je die eenmaal weet, dan kun je door. Dan kom je je bed weer uit omdat je voelt dat het de moeite waard is.

Daar heb je wel lef voor nodig, want je komt geheid dingen tegen die je liever uit de weg gaat. Daar heb je doorzettingsvermogen voor nodig, want veranderen gaat niet zomaar. En daar heb je dus hulp bij nodig, want als je het alleen had gekund dan had je het allang gedaan. Medelijden helpt niet, een liefdevolle schop op de juiste plek wel.

Als je me zou kennen zou je weten dat ik

- van alles eng vind om te doen en het dan toch gewoon doe (zoals de foto-shoot voor de foto’s op deze pagina…);

- moe en chagrijnig word als ik een dag niet buiten ben geweest;

- bijna elke dag mijn hardloopschoenen aantrek om een eindje te rennen of te bootcampen, verslaafd kun je zeggen, maar ook een manier om lekker te kunnen blijven eten zonder dicht te groeien;

- goed ben in complexe dingen simpel uitleggen;

- niet zo anders ben dan jij: ook ik heb 20 boeken naast mijn bed liggen, en het luistert nauw welk boek ik op welk moment lees;

- een irritant goed geheugen heb voor namen en details;

- in het dagelijks leven graag en veel contact heb met mensen, maar op vakantie in de bergen het liefst alleen ben met mijn man en zo mogelijk mijn kinderen;

- enorm van lekker eten houd en gelukkig een man heb die heerlijk kookt. Of het nou zijn nasi is of zijn risotto primavera of zijn kiptajine met koriander, ik word er blij van;

- het meest blij ben als ook mijn kinderen mee-eten. En omdat zij alle twee al jaren op zichzelf wonen, is het extra feest als ze weer even bij ons zijn.

Als jij wilt verkennen of ik ook jou kan helpen om weer een waardevolle toekomst voor jezelf te zien, boek dan een gratis sessie bij mij.

Wat vinden andere cliënten?

Medewerkster zorginstelling:

Suzan is een hele prettige coach. Ze luistert heel secuur, waardoor ze vervolgens ook scherpe vragen kan stellen. Ze laat je het antwoord zelf invullen, dat helpt mij erg om het beter te onthouden dan dat het wordt voorgekauwd. Ik heb veel aan de coaching sessies, voornamelijk om eens wat meer van een afstandje te kijken naar wat ik nu zo dagelijks doe. Daarnaast is het heel vrij, ik kan zelf aangeven hoe vaak en wanneer ik coaching nodig heb. Dat is fijn!


Thea:

Ik heb vanuit mijn organisatie deel mogen nemen aan het LEF talentenprogramma van de Rotterdamse zorg. Dit is een programma waarin medewerkers zich (persoonlijk) kunnen ontwikkelen. Een onderdeel van dit programma was de persoonlijke coaching die ik van Suzan heb mogen ontvangen. In totaal hebben wij 6 sessies gehouden van ruim 1,5 uur in een periode van een jaar. In deze sessies stond het persoonlijk leiderschap en het maken van een mission statement centraal.

De kennismaking met Suzan was fijn, ons eerste gesprek voelde vertrouwd en veilig, waardoor ik mij open durfde te stellen. Suzan stelde veel vragen en liet mij vooral veel denken en gaf mij stof tot nadenken ook voor de na de sessie. De kernwaarden die in mijn leven belangrijk zijn hebben wij samen stuk uitgeplozen en hebben voor mij een diepere betekenis gekregen. Terugkijkend op al deze sessies kan ik zeggen dat het maken van een mission statement mij heeft geholpen richting te geven in mijn persoonlijk leiderschap en dat ik bewuster in het leven sta.

Dank je wel Suzan!