Wat maakt het werken op een IC in deze tijd zo zwaar? Dat is niet het feit dat je voor heel erg zieke mensen zorgt. Als IC-verpleegkundige ben je dat gewend. Misschien zijn veel van deze patiënten jonger dan gemiddeld, maar dat kom je vaker tegen. Ze hebben het benauwd, sommige zijn erg angstig en in de war. Heel naar, maar dat heb je vaker gezien. Er gaan ook patiënten dood. Het klinkt hard, maar een ervaren IC-verpleegkundige heeft veel patiënten en hun familie bijgestaan in die laatste uren. Je kent dit. Wat maakt het dan speciaal heftig?

Familie die ontbreekt

Ik hoor drie dingen. Het eerste heeft te maken met familie. Je bent gewend die laatste fase patiënt en familie te ondersteunen. Als professional uit te leggen, hen bij te staan, te troosten. Nu is er geen familie. Of er moet worden gekozen welke van de drie kinderen in het laatste uur bij mama mag zijn. Je kunt soms alleen via de telefoon een kind nog iets laten zeggen en de laatste ellendige beelden laten meemaken. Hartverscheurend. En dat zijn dingen die binnenkomen, ook bij een IC-verpleegkundige.

Zoveel werk

Iets anders is de enorme hoeveelheid. De niet-aflatende stroom van patiënten, van werk. De continue druk waaronder je werkt. En het feit dat het einde nog niet in zicht is. Je collega’s die je gebukt ziet gaan onder die druk. Een coördinator waar de stress van af slaat. De moedeloosheid die je aan het eind van een dienst soms in iemands ogen ziet. Dat is heftig.

Alleen het belangrijkste kun je doen

Het derde aspect dat ik hoor, dat het bizar zwaar maakt, is het feit dat je je werk niet kunt doen zoals je hebt geleerd. Gestructureerd, heel erg zorgvuldig, met controles op allerlei momenten om te voorkomen dat er dingen fout gaan. Omdat er geprioriteerd moet worden, omdat er meer werk is dan er mensen zijn om dat werk uit te voeren, worden alleen de meest belangrijke dingen gedaan. Dat betekent dat er regelmatig geen controle kan plaatvinden, dat je niet extra kunt checken, dat je soms niet de rust kunt nemen om iets terug te lezen. En dat knaagt.

Tegen je natuur in

Het is niet alleen dat je hebt geleerd om zo te werken. Je bent niet voor niets IC-verpleegkundige geworden. Het is ook hoe jij in elkaar zit. Je bent analytisch, gestructureerd, je vindt fouten maken verschrikkelijk. Normaal doe je er alles aan om dat te voorkomen. Nu moet je werken op een manier die ingaat tegen je opleiding èn tegen hoe je zelf in elkaar zit. Dat is slopend.

Rationeel weet je dat het niet anders kan. Dat jullie met z’n allen op deze manier het grootste aantal mensen redden. Dat veruit het meest van wat je doet foutloos is. Dat jouw bijdrage telt en heel veel meer positieve dan negatieve gevolgen heeft. Dat iedereen begrijpt dat het niet anders kan. En toch, onderschat niet hoe dat van binnen werkt als het langere tijd voortduurt.

Neem jezelf serieus

Geef jezelf de ruimte om dit te voelen en te erkennen. Praat erover en laat toe dat anderen jou hiermee helpen. Gun jezelf tussen je diensten door ontspanning, plezier, afleiding, maar loop niet weg van wat je diep van binnen voelt.

Drie keer diep ademhalen

Als je je gestrest voelt, onrustig, boos, verdrietig, machteloos, onthoud dan dat het altijd helpt om drie keer diep adem te halen, te voelen en te zien waar je nu bent en je te concentreren op je lichaam. Van daaruit kun altijd weer de volgende stap zetten.

En tot slot: focus niet op het eindresultaat, maar zie je inzet en je intentie.

Een luisterend oor

Mocht je behoefte hebben aan een (gratis) gesprek met iemand die naar je luistert, zonder oordeel of advies, die hooguit vragen stelt, neem dan contact met me op via suzan@wise-elephant-coaching.nl