Je steekt de sleutel in je voordeurslot en eenmaal binnen plof je neer op de eerste de beste stoel. Je bent zo moe, als je denkt aan de rest van je programma van vandaag, dan kun je wel huilen. Hoe krijg je het allemaal voor elkaar?

Je had eindeloos veel energie

Nog niet zo lang geleden had je eindeloos veel energie. Sterker nog, je deed nog veel meer. Moeiteloos, fluitend, appeltje, eitje. Werken, je moeder en de buurvrouw helpen en ’s avonds gewoon nog energie om naar de sportschool te gaan.

Nu voelt alles teveel

En nu? Sinds je chronisch ziek bent geworden en een tijd niet gewerkt hebt, ben je stapje bij beetje weer een paar uur aan het re-integreren. Van die paar uur ben je meer moe dan vroeger van een hele dag. Bij moeder langs lukt nog net, maar boodschappen, ho maar. En die arme buurvrouw? Als het twee keer in de week lukt om langs te gaan, is het meegenomen.

Er is een sleutel uit deze ellende

Je kunt het eigenlijk nog steeds niet geloven. Vreselijk, hoe je je voelt. Maar iedere keer als je tegen de adviezen in toch weer meer doet, moet je dat de volgende dag bekopen. En de dag erna. Terwijl je naar je sleutelbos kijkt, denk je: ‘zou nou niemand de sleutel hebben uit deze ellende?’

Stel je eens voor met je sleutelbos

Dit doet me denken aan een cursus waar ik een paar geleden aan meedeed. Bij de start werd aan iedereen gevraagd om zich kort voor te stellen. Tot zover niets nieuws. Maar hier deden ze het anders. Je moest je voorstellen aan de hand van je sleutelbos. En dat bleek leuk, persoonlijk en soms zelfs ontroerend te zijn!

De verhalen van de sleutels

De een vertelde over de sleutel van de huurauto, omdat z’n eigen auto voor de zoveelste keer bij de garage stond. Toch wilde hij hem niet wegdoen, omdat hij hem al zo lang had. Zoveel samen meegemaakt, bijna familie. De volgende vertelde over de sleutel van het huis van haar moeder. Ze bezocht haar elke dag en sinds lopen steeds moeilijker werd voor haar moeder, liet ze zichzelf binnen met die sleutel. En toch belde ze ook altijd even aan, om te laten weten dat ze eraan kwam. Haar moeder zo nog wat privacy te laten houden en niet plompverloren in de kamer te staan. En ik? Ik vertelde over de sleutel van het huisje waar mijn dochter sinds kort woonde. Echt op zichzelf en helemaal blij. Ik was natuurlijk trots en blij voor haar, maar ook vaak ineens verdrietig als ik haar plotseling erg miste.

Wat zeggen jouw sleutels?

Wat vertelt jouw sleutelbos over jou? Hangt je hij vol met sleutels van verschillende huizen waar jij regelmatig even gaat of ging mantelzorgen? Gebruik je steeds meer die autosleutel, terwijl je veel liever zou fietsen, maar dat trek je gewoon niet meer? Hangt de sleutel van je sportschool er nog aan, maar heb je hem al maanden niet meer gebruikt, omdat je gewoon te moe bent?

Vind de oplossing in je eigen sleutels

Ook aan jouw sleutelbos hangt een sleutel naar een oplossing. Jij hebt de sleutel van je moeders huis, maar je broer heeft die ook. Wat staat er in de weg om hem te vertellen dat je het nu niet redt om elke dag naar moeder te gaan? Te vragen wat hij kan doen of regelen? Hoe zou het zijn als je je auto als goede vriend zou zien die jou energie bespaart? Die het mogelijk maakt om er toch op uit te gaan en bij je moeder langs of bij een vriendin? Wat als je je sportschoolsleutel niet zou gebruiken om naar de stepsles te gaan, maar eens zou beginnen met een rustige yogales? Hoe zou dat voelen?

Kijk eens met andere ogen naar je sleutelbos en bedenk welk verhaal elke sleutel je te vertellen heeft. Vraag je eens af: ‘Hoe kan deze sleutel mij nog meer helpen?’

Wat is jouw ‘sleutelverhaal’?

Wat is het eerste ‘sleutelverhaal’ dat jou te binnen schiet als je aan jouw sleutelbos denkt? Dank je wel voor het delen hieronder!