Een verpleegkundige met long-covid

Vorige week had ik een coachsessie met Wieteke, een verpleegkundige die long-covid heeft. Zij was zo iemand die altijd alles al gedaan had voordat een ander zag dat er iets moest gebeuren. En nu? Nu zit ze thuis, na een eindeloos traject van vallen en opstaan. Iedere keer als ze zich beter voelde, werd ze overmoedig en voelde ze zich direct weer slecht. Vaak zelfs 2 stappen vooruit en 3 achteruit.

Heel veel rusten

We hebben nu de afspraak dat ze ’s ochtends een uurtje iets doet en ’s middags ook. Tussendoor rust ze uit. En op een goede dag, zit er dan ’s avonds nog een korte wandeling in. That’s it. Hoe lastig ze het ook vindt, ze gelooft er inmiddels wel in dat dit de enige weg vooruit is.

Wel bellen voor haar vriendin

Vorige week was ze chagrijnig en behoorlijk ontevreden. Eigenlijk merkte ze geen vooruitgang meer. Terwijl ze precies gedaan had wat we hadden afgesproken: uurtje ’s ochtends, netjes op tijd gestopt, uurtje ’s middags, ook weer gestopt en alleen op goede dagen een wandeling. ‘En tussendoor op de bank uitgerust?, vroeg ik? ‘Ja, en dat kwam mooi uit want toen kon ik telefoontjes doen voor mijn vriendin, je weet wel, die in scheiding ligt. Er moet van alles geregeld voor een huis en een hypotheek en met haar ex. En zij kan dat niet goed, dus help ik haar.’  ‘Voel je je blij na al die telefoontjes?’, vroeg ik. ‘Nee, niet blij. Voor die hypotheek word ik van het kastje naar de muur gestuurd.’ ‘Hoe uitgerust was je na al die telefoontjes?’ ‘Hmmmmm, eigenlijk helemaal niet. Maar ik kan haar toch niet alleen laten tobben?’

En als zij dat zelf zou doen?

Ik gaf haar een ander perspectief. ‘Je vriendin gaat een eigen leven opbouwen. Kennelijk is ze nog niet zo zelfstandig, maar als alleenstaande zou het voor haar toch geweldig zijn als meer zelf zou kunnen. Waar zou jij je vriendin nu het allermeest mee helpen?’ Een lange stilte, een diepe frons en toen: ‘Door het haar toch meer zelf te laten doen?‘ ‘Zou dat niet het meest waardevolle cadeau zijn dat je haar kunt geven?’ Ja, dat zou het zijn, moest ze toegeven.

Wat een mooi cadeau zou dat zijn!

Deze week was ze weer bij mij. Met iets meer kleur op haar wangen en een aarzelende glimlach. Ze had vorige week gelijk het gesprek met haar vriendin gehad. Die was even geschrokken, maar al heel snel zag ze hoe waar het was. Met lood in haar schoenen was ze de volgende dag zelf gaan bellen met het hypotheekkantoor. Glunderend wipte ze ’s avonds even langs om te vertellen dat ze nu echt snapte hoe het zat en wat ze moest doen. En dat ze heel trots op zichzelf was. En dat gold ook voor Wieteke. Trots op haar vriendin dat ze het zelf had gedaan en trots op zichzelf dat ze had losgelaten. De uren uitrusten op de bank waren nu echte uitrusturen geworden, die haar echt energie opleverden. Allebei winst.

Kun jij het die ander zelf laten doen?

Vind jij het ook zo moeilijk om je hulp aan anderen los te laten, ondanks dat je zelf helemaal geen energie hebt? Probeer het dan ook eens vanuit een heel ander perspectief te zien. Je geeft die ander iets heel kostbaars door haar stap voor stap te leren het zelf te doen.