De cursus ‘omgaan met teleurstellingen’ gaat helaas niet door. Aan deze ‘grap met een baard’ moest ik vandaag een aantal keren denken. De maatregelen die nu worden genomen vanwege het coronavirus en die ons land en veel andere landen in de wereld gaandeweg stilleggen, grijpen enorm in. Ze beïnvloeden ieders persoonlijk leven.

Grote impact
Ze zijn vast en zeker nodig. Gezagsgetrouw als ik ben, volg ik de voorschriften. Bovendien heb ik veel vertrouwen in de deskundigheid en betrouwbaarheid van de mensen in ons land die ons in deze voorgaan.

Er zijn allerlei belangrijke, echt belangrijke dingen die voor mensen niet doorgaan. Een opleiding waar iemand veel in geïnvesteerd heeft, een reis naar iemand die er straks misschien niet meer is, een bedrijf dat met veel inzet is opgebouwd en nu de omzet dramatisch ziet kelderen, en nog veel meer. Ook vergroten ze bij veel mensen paniek die er latent toch al was. Daar schieten zij en niemand iets mee op, maar door dat te zeggen, is het niet zomaar weg.

Geen marathon van Rotterdam
Voor mijzelf was er vandaag vooral teleurstelling. Teleurstelling om een afgelast sportevenement: de marathon van Rotterdam. Voor het eerst in mijn leven zou ik die heroïsche 42 km lopen en dan ook nog in mijn stad. Ik train me al een half jaar een slag in de rondte, loop al maanden zo’n 50 km per week, en nu gaat hij niet door; althans niet op 5 april. En ook al zag ik het aankomen, de teleurstelling is er. Ik realiseer me dat het een logische maatregel is in het licht van alle andere maatregelen. Ik weet dat er veel ergere dingen zijn. Dat de coronagriep krijgen bepaald geen pretje is. En toch, teleurstelling.

Teleurstelling mag even
Vanavond mag ik van mezelf teleurgesteld zijn, mag ik er even in zwelgen. Misschien toch een glas wijn nemen, ondanks dat ik al weken alcoholvrij ben, ook weer in voorbereiding op…. Vanavond mag ik mezelf even zielig vinden en mijn eigen ‘leed’ het hardste voelen.

Onze planningen in de soep
Vanaf morgen ga ik weer verstandig verder. Kijk ik wat de dag brengt. Het is duidelijk dat onze maakbare wereld scheuren vertoont. Dat we er ineens niet meer op kunnen vertrouwen dat onze planningen gaan zoals we dachten, dat de evenementen waarvoor we hadden ingeschreven of die we hadden georganiseerd, echt doorgaan. En zelfs niet eens dat er altijd wc-papier te koop is.

Liminal phase
Een van mijn leermeesters, Shiri Ben-Arzi, noemt dit een ‘liminal phase’ oftewel een periode van transitie, die ook een soort vacuüm is. Het leven zoals we het kenden, is er niet meer en hoe het straks gaat worden, weten we nog niet. Ook weten we niet hoe lang deze periode gaat duren. Zo’n fase wordt gekenmerkt doordat veel onduidelijk is en dat leidt tot onzekerheid. En hoe meer er onduidelijk is, des te onzekerder en angstiger worden mensen. Tegelijkertijd zijn er ook allerlei andere manieren om een liminal phase te ervaren. Je kunt je verdiepen in wat hij je kan leren over jezelf. Wat verandert er en wat betekent dat voor je? Wat ben je bereid om los te laten? Wat wil je straks creëren? En natuurlijk focussen op wat er nu is, met wie je nu bent en hoe je het beste kunt maken van deze fase.

Meebewegen met de stroom
Flexibiliteit zal de komende tijd het toverwoord zijn. Meebewegen met de stroom. Het doen met wat er wel is en creatieve manieren verzinnen om dat wat ik wil toch te doen, maar dan binnen de nieuwe grenzen en mogelijkheden.

Ik merk dat de teleurstelling al een beetje begint weg te ebben en dat er hier en daar wat ideetjes beginnen te vormen.

Geen vaste grond
Er staat ons een bijzondere tijd te wachten waarin vaste grond onder de voeten helemaal niet vast blijkt. Een tijd van onzekerheid en een tijd waarin veel te leren valt. Dus ik houd een open mind, beweeg mee met de stroom en ben benieuwd naar wat er komt. En neem vanavond toch maar een glas wijn…