Vorige week was er weer een persconferentie en van te voren was al aangegeven (of gelekt zoals dat schijnt te heten) dat er geen grote maatregelen, geen strenge toespraken zouden komen, maar misschien wel hier en daar een schouderklopje. Het zou ook een evaluatie zijn van de eerste 6 maanden met corona in ons midden.

Solidariteit

Ik denk dat hij al die elementen inderdaad wel in zich had. Heel voorspelbaar dus. Eén ding sprong er voor mij wel duidelijk uit. Ik realiseerde mij dat ik het zelf een van de belangrijkste vraagstukken vind en dat ik mijn mening in die 6 maanden echt heb gewijzigd. Dat gaat over solidariteit. Hugo de Jonge zei zoiets als ‘als de ene groep zich nu terugtrekt, kan de andere groep gewoon zijn gang gaan’. Zijn oproep was om dit niet te willen, maar om plaats te maken voor iedereen. Dus niet van ouderen en chronisch zieken, van long- en hartpatiënten en zoveel meer mensen te verwachten dat ze zich uit het openbare leven terugtrekken, zodat alle ‘gezonde’ mensen net kunnen doen alsof er niets aan de hand is.

Vrijheid voor de grotere groep

Ik moet bekennen dat ik in de eerst maanden van deze bizarre tijd ook wel eens dacht dat de oplossing zou zijn om een kleinere groep zich te laten aanpassen om een grotere groep vrijheid en ruimte te geven, vooral om te voorkomen dat de economie volledig zou instorten. Want de gevolgen van zo’n crash zijn ook enorm. Niet alleen financieel, maar er zou ook een gigantische impact zijn op welbevinden en gezondheid op lange termijn van heel veel mensen. Elk kind extra dat opgroeit in armoede vormt een extra risico voor de toekomst, om het heel zakelijk te zeggen. Dan heb ik het nog niet over het ongeluk en het verdriet waar dat allemaal mee gepaard gaat.

Eenzaam en verdrietig

Maar gaandeweg sprak ik steeds meer mensen die tot die ‘kleinere’ groep behoren. Mensen die kwetsbaar zijn, die vatbaar zijn, die oud zijn. En wat zij vertelden, kwam enorm binnen. Hoe ongelooflijk kwetsend het is om niet meer mee te mogen doen, om in de steek te worden gelaten, om kennelijk niet belangrijk genoeg te zijn voor de samenleving om rekening mee te houden. Hoe eenzaam het is en hoe verdrietig.

Er moet een middenweg zijn

Steeds meer ben ik tot de conclusie gekomen dat ook hier een middenweg mogelijk moet zijn. Het is mogelijk om èn te leven, de economie in beweging te houden èn ook rekening te houden met kwetsbaren en ruimte voor hen te houden. Als we een ding hebben gezien in de afgelopen tijd, is het wel hoe vindingrijk en creatief we met elkaar kunnen zijn. Belangrijkste voorwaarde is dat we willen. Dat we bereid zijn om iets of zelfs veel te veranderen om iedereen mee te kunnen laten doen. Misschien niet overal en altijd, maar wel heel vaak en als uitgangspunt.

Zoveel redenen om iedereen mee te laten doen

Corona betekent een blijvende verandering voor iedereen. Waarom zou het voor de een alles en voor de ander bijna niets hoeven veranderen? Dat gaat over solidariteit. En mocht je niet vanuit menslievendheid dit ondersteunen, dan helpen misschien deze argumenten. Ten eerste is het bepaald geen kleine groep ten opzichte van een heel grote groep. Als je goed kijkt, sluit je een fors percentage van de samenleving buiten. En ten tweede kan iedereen van de ene op de andere dag ongewild tot die andere groep gaan behoren….

Ik denk dat wij in ons welvarende en solidaire land op dit gebied weer een voorbeeld zouden moeten willen zijn. En als ik daar dan regelmatig een mondkapje voor moet dragen, so be it!

Wat is jouw mening?

Hoe denk jij hierover? En is jouw mening nog veranderd in de afgelopen tijd? Ik ben benieuwd van je te horen; dat mag onder dit bericht.

En als je tot die groep behoort die zich buiten gesloten voelt: mail me (suzan@wise-elephant-coaching.nl) en dan kijken we in een gratis sessie of ik je verder kan helpen.