Wat maakt het zo moeilijk om hulp te aanvaarden? Het is duidelijk voor iedereen die radio of tv luistert of een krant leest, dat mensen die in de zorg werken, het nu zwaar hebben. Of je nu in een ziekenhuis, verpleeghuis of in de psychiatrie werkt; of je nu arts, verpleegkundige of schoonmaker bent, deze tijden zijn tropentijden. Ze tellen dubbel en soms wel vijf-dubbel.

Ongekend lijden

Ik schreef al eerder over de IC-verpleegkundigen en wat het huidige werk op een IC zo heftig maakt: Waar doet het pijn bij de IC-verpleegkundige? Vergelijkbaar is dat voor artsen. Zij zijn opgeleid om mensen te diagnosticeren en behandelen. Dat dat niet altijd tot genezing leidt en dat soms iemand overlijdt, hoort erbij. Maar in deze aantallen en met deze snelheid, dat is ongekend. Het feit dat velen zonder familie erbij overlijden, maakt het extra schrijnend. Dit gaat niemand in de koude kleren zitten, al ben je nog zo ervaren en in balans.

Waar kun je last van hebben?

Wat zit er dan niet in die koude kleren? Dat kan van alles zijn, maar vaak uit het zich door:

-       het meenemen van gedachten over het werk naar huis.

-       sneller geprikkeld zijn door kleine aanleidingen.

-       slechter slapen.

-       soms moedeloos worden als je eraan denkt hoe lang dit nog gaat duren.

-       geen zin hebben om naar je werkt te gaan, terwijl je dat normaal gesproken met enthousiasme doet.

-       geen zin meer hebben om met je collega’s te praten.

-       geïrriteerd raken over nieuwe maatregelen.

-       niet meer zo empathisch kunnen zijn voor je patiënten als je normaal bent.

Zoveel uitgestoken handen

Als buitenstaander denkt iedereen: wat fijn dat er zoveel hulp wordt geboden aan deze mensen. Psychologen, coaches, bedrijfsartsen en -maatschappelijk werkers, leidinggevenden die extra aandacht besteden. En het opvallende is dat er maar heel beperkt gebruik wordt gemaakt van al die uitgestoken handen.

Mensen in de zorg zorgen vooral voor anderen

Waar komt dat door? Veel mensen die in de zorg werken zijn gewend om voor anderen te zorgen en minder voor zichzelf. Misschien denken sommigen dat het gemakkelijker is om door te hollen dan stil te staan bij wat er gebeurt. Bij artsen komt daar nog bij dat dit soort mentale en emotionele hulp aanvaarden van oudsher gezien wordt als zwakte. En veel artsen willen niet als zwak worden gezien; niet door patiënten en al zeker niet door collega’s.

Hier heb je hulp bij nodig

Het probleem van de huidige situatie is dat deze buiten proportionele ellende door niemand zomaar te absorberen is; vooral niet als je er dag in dag uit middenin staat. Als je mensen behandelt of verpleegt die onder je handen overlijden zonder dat er familie is om te steunen. En ook als je schoonmaakt op afdelingen waar je keer op keer het bed leeg aantreft omdat de patiënt is overleden. Daar heb je hulp bij nodig in welke vorm dan ook. En nee, het is niet zwak om hulp te aanvaarden. Het is eerder een teken van kracht, van zelfkennis, van menselijkheid, van realiteitszin, van zelfbehoud.

Neem een uitgestoken hand (figuurlijk) aan

Als we ook na de zomer nog goed functionerende artsen, verpleegkundigen en andere zorgmedewerkers willen hebben, en dat willen we, dan hoop ik van ganserharte dat ieder van hen zich zo sterk opstelt dat hij of zij de hulp zoekt die past bij hem of haar. Alleen dan overleven ook zij op een goede manier deze crisis.

Gesprek met een medisch coach

Mocht je naar aanleiding hiervan een (gratis) gesprek willen met mij, als medisch coach, dan kun je me bereiken via suzan@wise-elephant-coaching.nl. Meer informatie vind je op https://wise-elephant-coaching.nl. En als je dat niet wilt, zoek dan s.v.p. een andere uitgestoken hand.