Marathon!

Vorig jaar om deze tijd liep ik 30 km aan één stuk in een behoorlijk tempo. Ik wilde de marathon lopen (die van Rotterdam natuurlijk, #demooiste) en lag helemaal op schema. Toen kwam corona, gigantisch balen, en niks aan te doen.

Hé, dat doet pijn

Na een paar dagen enorm chagrijnen bleef ik wel doortrainen, weliswaar iets minder intensief maar toch flink wat kilometers. En toen begon me op te vallen dat ik best vaak last had van spieren in m’n rechterbovenbeen. Dus wat extra stretchen, keertje fysio, wat oefening om spieren te versterken. En door…..

Ging niet echt beter, dus dan maar maximaal 15 km in plaats van 20. Je raadt het al, dat was hem ook niet. 10 km dan? 8? 5?

Zij loopt ook een marathon, met al haar zorg voor anderen

En toen zat Marina bij me in een coachgesprek. Ze zorgt voor haar gezin, haar patiënten in het zorgcentrum waar ze werkt, en ook nog voor haar broer die zichzelf altijd in de problemen brengt. Ze had al geprobeerd om van alles een beetje minder te doen, want ze is bekaf. Haar leven voelt ook als een marathon. En het doet op zoveel plekken pijn. Maar van ‘20 naar 15 kilometer’ hielp haar ook niet, merkte Marina. Ik bedoel, van alles een beetje minder, dat werkte niet en één ding helemaal laten vallen was voor haar geen optie.

Hou eens op met door de pijn heen lopen

Terug bij mij. Na een heleboel fysio, oefeningen en pijn lijden, kwam ik bij een sportarts die me naar een dry needling therapeut stuurde. Hij sprak ook de magische woorden: ‘hou eens op met door de pijn heen lopen’.

De dry needles hielpen me wonderbaarlijk, maar als ik daarna toch m’n gewone rondjes was blijven lopen, was die verbetering van korte duur geweest. Wat me uiteindelijk het beste hielp, was luisteren naar de pijn en iets doen met wat ik hoorde.

Net als Marina natuurlijk

Wat Marina te doen had, lijkt daar wel een beetje op. Zij ging luisteren naar waar het pijn deed, letterlijk en figuurlijk. Dat was ellendig en confronterend en er kwamen een hoop tranen bij te pas. Toen ze na zo’n zwaar gesprek zei: ‘zo gaat het niet langer; ik moet iets veranderen’, konden we de volgende stap zetten. En toen bleek dat ze wel degelijk iets te kiezen had. Ze kon meer hulp vragen. Ze hoefde niet elke dienst over te nemen waar collega’s om vroegen. Als ze voelde dat ze uitgeput was, kon ze gewoon thuis de stofzuiger laten staan. Ook Marina ging zich stapje bij beetje beter en fitter voelen.

Zo langzaam

In november kon ik 1 km aan één stuk hardlopen en verder alleen wandelen. Heel langzaam, tergend langzaam, kon ik steeds iets langer. Vaak 2 stappen vooruit, 1 achteruit. Wat heb ik vaak lopen balen. En nu ben ik heel blij met 5 km en heel soms al 6.

De enige oplossing was luisteren

Waar ik eigenwijs en stug wilde door buffelen, was de enige oplossing luisteren naar mijn lichaam en alleen doen wat het echt aan kon. Ook Marina ging zich pas beter voelen toen ze serieus naar zichzelf had geluisterd.

Herken je je in mijn valkuil? Of ben je meer een Marina en loop jij je marathon in het zorgen voor anderen? Waar in je leven ben jij eigenwijs en stug aan het door buffelen? Waar loop jij telkens door je eigen pijn heen omdat je het zo goed wil doen voor iedereen om je heen?

Als dit herkenbaar voor je is, maar lukt het je maar niet om iets te veranderen, boek een gratis sessie bij mij. Verplicht tot niets. Ik luister naar jou en help je naar jezelf te luisteren.