Als ik dit schrijf is het 7 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Gek genoeg is het niet echt een verdrietige dag. Het is voor mij vooral een dag om terug te denken aan wie ze was voor mij, voor ons en wat voor moois ze ons tijdens haar leven heeft gegeven.

ALS

Mijn moeder had ALS. Toen ze die diagnose kreeg, had ze er nog nooit van gehoord. Alle informatie die er vervolgens kwam, was slecht nieuws. Dat accepteerde ze in berusting vanuit het idee dat iedereen ergens aan dood gaat. Want dat was vanaf het begin wel heel duidelijk: deze ziekte ging ze niet overleven.

Niet bang voor de dood

Nu was voor mijn moeder het leukste deel van haar leven al afgesloten toen mijn vader een paar jaar eerder overleed. Bovendien had zij altijd een nuchtere relatie met de dood gehad. Ze was er niet bang voor, was ervan overtuigd dat er daarna niets meer was en ze kon terugkijken op een fijn leven met lieve mensen in een kleine kring.

Rustig en menswaardig overlijden

Waar ze niet mee wilde leven was het afwachten op steeds groeiende invaliditeit. Als ze niet meer voor zichzelf kon zorgen, moest het afgelopen zijn. Dat ze dit ook zo heeft gekregen, draagt zeker bij aan mijn rustige herinneringen op deze dag. Zij kreeg 7 jaar geleden het mooiste dat ze nog krijgen kon: de gelegenheid om rustig en menswaardig te overlijden in haar eigen bed met ons erbij.

Dankbaarheid

Ondanks het gemis elke dag, is dat alleen de ondertoon. De boventoon is dankbaarheid voor wie ze was en ook dankbaarheid voor het feit dat haar dit einde werd gegeven. En daarnaast elke dag lieve, leuke, gekke herinneringen die maken dat ze niet weg is.

Een andere relatie met je dierbare

Als medisch coach heb ik geleerd dat rouw na overlijden van een dierbare niet zozeer het verdriet verwerken is, of een plaatsje geven, maar een andere relatie aangaan met degene die is overleden. Daar kan tijd overheen gaan en dat is ok, maar uiteindelijk wordt het een andere relatie met iemand die je na staat, nog altijd.

Nog altijd mijn moeder en ik

En zo voelt het precies voor mij. Mijn moeder is niet meer hier. Ik kan haar niet meer bezoeken, aanraken, voor haar zorgen, maar ik kan wel met haar praten, voelen hoe ze was en soms in haar geest handelen. Die andere relatie is voor mij vrij snel ontstaan. Misschien wel doordat ze 2 jaar ziek is geweest, ik al die tijd dichtbij was en wist dat ze ging overlijden. En het is ook een relatie die kan ontwikkelen in de tijd.

Met een glimlach herinneren

Mijn moeder en onze nieuwe relatie zijn mij heel dierbaar en maken dat ik deze dag niet in verdriet en gemis doorbreng, maar met een glimlach en mooie herinneringen.