Het is juli 2007, een zomer als andere. Vaak mooi weer, vakantie in het vooruitzicht, kunst- en vliegwerk om de (kleine) kinderen een leuke tijd te laten hebben, terwijl mijn man en ik allebei werken, een aantal dagen per week. Het enige dat echt anders is, is dat mijn vader aan het herstellen is van een CVA en een longontsteking die erover heen kwam. Het was een aantal dagen ‘kantje boord’, maar gelukkig redt hij het en is hij aan het revalideren in een verpleeghuis.

Plotseling staat alles stil

En dan komt die woensdagochtend het telefoontje van mijn moeder: papa is overleden. De wereld staat stil. Volkomen onverwachts, op het moment dat niemand er meer rekening mee hield, kreeg hij een enorm hartinfarct en trekt er tussenuit.

Nooit meer hetzelfde

Vanaf dat moment is alles anders. Verandert mijn wereld in een rollercoaster waar ik nauwelijks nog invloed op heb. Naar het verpleeghuis, afscheid nemen, gaan regelen. Anderen, bijvoorbeeld de begrafenisondernemer, vertellen hoe het moet, wat we wanneer moeten beslissen, welke keuzes we hebben. Het de kinderen vertellen, heel langzaamaan beseffen, stapje voor stapje, wat er allemaal anders is, nooit meer hetzelfde zal zijn.

Overgeleverd aan de regels van een ander

Aan die dramatische tijd moet ik nu af en toe weer denken. Gelukkig niet omdat er weer iemand uit mijn naaste kring is overleden, maar wel omdat ik me af en toe ook weer overgeleverd voel aan de regels die anderen hebben opgesteld, aan de wetten van de natuur. Ook al zit ik op mijn vertrouwde plek, het voelt anders doordat allerlei normale dingen op dit moment niet normaal gaan en niet normaal voelen.

Déjà vu

Uiteraard overleefde ik het. De schok dreunde een tijd na, het gemis bleef en het leven ging langzamerhand weer wat lijken op vroeger. Echt hetzelfde was het niet want er was iets voor goed veranderd.

Datzelfde zie ik nu ook. Alles staat te wiebelen, de grond onder onze voeten is niet meer zo solide als hij was. En op enig moment gaan we weer terug naar normaal, maar hoe zal dat nieuwe normaal eruit zien? Er is onzekerheid alom en, anders dan indertijd bij mij, geldt het nu voor iedereen. Dat idee is extra overweldigend.

Orde in de chaos scheppen

Achteraf had het mij in die tijd zeker geholpen als ik een aantal coachgesprekken had kunnen voeren. Mijn gedachten op een rij krijgen als ze alle kanten op gingen. En dat met iemand die niet, net als ik, mijn vader zo miste. Maar iemand die empathisch bij me was en met een beetje afstand. Die mij vragen had gesteld en zo had geholpen om orde in de chaos te scheppen.

Herken jij je hierin? Geeft deze crisistijd jou af en toe het gevoel dat je de weg een beetje kwijt bent? Neem dan contact op via https://wise-elephant-coaching.nl/corona-aanbod voor een coachgesprek en laat me je helpen orde in jouw chaos te scheppen.