De lugubere lente van 2020

Terwijl ik voor me uit kijk, peinzend over wat ik zal schrijven, zie ik uit mijn raam een prachtige hemel. Heel lichtblauw met vegen lichtroze en wit erdoor. Zo’n hemel waarvan je, als je hem op een oud schilderij ziet, denkt: ‘Dat heeft die schilder wel een beetje overdreven. Zo mooi is het in werkelijkheid toch nooit’. Nu wel. En misschien is dat wel vaker zo, maar zie ik het andere keren niet.

Vakantiegevoel

Door het half open raam hoor ik een vogel zingen. Die hoor ik wel meer, maar dat betekent niet dat ik weet wat voor vogel het is. Maakt niet uit, hij zingt prachtig. Terwijl de zon langzaam ondergaat, springen de straatlantaarns aan. In het licht dat langzaam afneemt, zie ik mensen alleen of met z’n tweeën rustig wandelen, sommigen met een hond, langs de lange vaart die voor mijn huis langs stroomt. Hier en daar een hardloper, de een geoefend en de ander meer een ‘corona-loper’ (daarmee wil ik niet zeggen ‘naar-adem-happende-loper’, maar ‘omdat-de-sportschool-dicht-is-en-ik-toch-iets-moet-doen-loper’). Slechts af en toe een auto of een scooter. Alles straalt rust uit, tempo doeloe en roept een vakantie-gevoel op. Prettig dus.

Enorme drama’s

Wat dit zo vreemd maakt, is dat het helemaal geen vakantie is. Wat ik zie is de ene kant van de medaille. In de persconferentie die ik net hoorde en de krant waar ik wat stukken uit las, sprak een volkomen ander beeld.

  • Grootste recessie ooit staat ons te wachten.
  • Dramatische taferelen in verpleeghuizen.
  • Honderden mensen die vechten voor hun leven op IC’s.
  • Onderzoekers die koortsachtig zoeken naar geneesmiddelen.
  • Maar ook kinderen die onder de radar zijn verdwenen.
  • Slachtoffers van huiselijk geweld die geen kant meer op kunnen.
  • Uitgeputte zorgmedewerkers.
  • Vluchtelingenkampen waar nog grotere ellende staat te wachten dan er al was, als corona daar toeslaat.
  • En de totale onzekerheid die we met elkaar beleven.

Ligt de waarheid in het midden?

Als ik weer naar buiten kijk en een dame met een vrolijke muts op lekker zie doorstappen en een grote hond zie genieten van z’n zoveelste uitje vandaag, merk ik dat ik het niet kan rijmen. De verschillen tussen wat ik hoor op tv, lees in de krant en wat ik zie als ik naar buiten kijk, zijn te groot. Vaak ben ik iemand van het compromis. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Maar dat is nu niet zo. Het is allebei waar voor iedereen. Naast het omgaan met de onzekerheid en de beperkingen, geloof ik dat dit ook iets is waar ik in ieder geval erg aan moet wennen. De continue, enorme tegenstellingen die er heel dichtbij zijn.

De lente als bron

Ik wil niet alleen kijken naar de mooie avond. Ik wil ook begrijpen wat er elders gebeurt. Meevoelen met de mensen die het zo moeilijk hebben en helpen waar ik kan. Volgens mij kan ik dat alleen als ik enorm geniet van de rust, de schoonheid van het voorjaar en de natuur die ongebreideld de lente viert. Daar veel van opsnuiven en laten binnenkomen, dan kan ik daarna weer de rest van de wereld aan.

Worstel jij ook met de onzekerheid, tegenstellingen of andere obstakels?

Dan zou het je kunnen helpen om via een paar coachvragen je gedachten en gevoelens op een rijtje te krijgen. Je kunt bij mij een gratis sessie afspreken via https://wise-elephant-coaching.nl/corona-aanbod. Het kan je helpen om daarna met goede moed weer door te kunnen.