Soms hoeft er (bijna) niets te gebeuren en dan ontplof je. Terwijl je dat helemaal niet wilt. Hoe zou het zijn om 'je lontje niet meer te laten aansteken?'

Soms, als ik iets wil doen dat ik leuk, maar ook spannend vind, heb ik van die eindeloze discussies in mijn hoofd. Wel doen, niet doen, gaat maar door. Hoe kom je daar doorheen?

Vorig jaar zou ik een marathon lopen en in november kon ik nog maar 1km hardlopen. Ik liep keer op keer stug door, waar de enige oplossing was om rustiger aan te doen. Dat viel helemaal niet mee! En het lijkt op wat veel mantelzorgers doen....

Ken je dat? Dat je je een ongeluk werkt, voor iedereen zorgt en dat het wel lijkt of iedereen je tegenwerkt? Alleen maar ruzie en gedoe.

Wat is jouw relatie met routines? Helpen ze of verstikken ze je? Dit is hoe het voor mij is.